[ad_1]
ازدواج ، فرزندان ، اوضاع اقتصادی و موقعیت اجتماعی در دهه 1700 ارتباط تنگاتنگی داشتند. اکثریت خانواده ها همانهایی بودند که نویسنده مشهور انگلیسی دانیل دفو “طبقه متوسط” یا طبقه متوسط نامید ، وضعیت خانواده ای که قبل از قرن هجدهم وجود نداشت. در طول دهه 1600 مردم یا ثروتمند و ممتاز بودند و یا کاملاً فقیر بودند و هیچ چیزی در این میان وجود نداشت. ظهور طبقه متوسط از قرن 18 آغاز شد و تأثیر آن بر خانواده بسیار زیاد بود.
زنان و مردان طبقات بالا برای عشق ازدواج نمی کردند. در عوض ، آنها کاملاً به دلایل مالی و اجتماعی ازدواج کردند. زنانی که مایل به ادامه زندگی در یک خانه ثروتمند بودند به سادگی با مردی از طبقه متوسط یا پایین ازدواج نکردند. یک آقایی که به خود احترام می گذارد حتی به فکر ازدواج با زنی از یک خانواده فقیر نبود. بعید بود که او از نعمت ها و مهریه های اجتماعی لازم برای ازدواج با چنین جامعه ای برخوردار باشد. علاوه بر این ، شایعات زیادی وجود دارد که چرا یک جوان ثروتمند با چنین وسایل ضعیف دختری را ازدواج می کند. شاید او او را “از راه خانوادگی” بدست آورده بود و تمایل به انجام درست او را داشت؟ چنین تحقیری را هرگز نمی توان بر خانواده اش دید.
از طرف دیگر طبقه متوسط می توانست با هرکسی که دوست دارد ازدواج کند. ازدواج برای زنان طبقه متوسط منطقی نبود زیرا فرزندانش در فقر پرورش می یافتند ، اما اگر خوشبختی او به این امر بستگی داشت ، بعید بود خانواده وی مداخله کنند. از آنجا که طبقه متوسط نیز از این امر برخوردار نبود ، نیازی به ازدواج برای موقعیت اجتماعی یا ثروت نبود.
با این وجود مفهوم طبقه متوسط هنوز از امتیازات برخوردار بود. تا قرن هجدهم کودکی ، مانند طبقه متوسط ، وجود نداشت. طبقه پایین برای تأمین هزینه های زندگی سخت کار می کردند و انتظار می رفت فرزندانشان در کنار آنها کار کنند. مدرسه امتیازی بود که فقط طبقه بالای جامعه می توانستند از پس آن برآیند. و دوران کودکی در قرن هجدهم هنوز برای طبقه پایین وجود نداشت.
انقلاب صنعتی تغییرات باورنکردنی را در جامعه 1700 آغاز کرد. اکثریت قریب به اتفاق افرادی که در داخل کارخانه های جدید تولید وسایلی مانند تجهیزات کشاورزی ، لباس و اسباب بازی کار می کردند از طبقه پایین بودند. جای تعجب نیست که بچه های طبقه پایین نیز در این کارخانه ها کار می کردند که درآمدشان بسیار کمتر از دستمزد ناچیز والدینشان بود. بچه ها به سختی پدر و مادرشان کار می کردند ، اغلب مواد سنگین حمل می کردند یا ساعت های بی شماری را در ماشینهای صنعتی در شرایط اسفناک کارخانه می نشستند. اگر در آن زمان اصطلاح “عرق فروشی” ابداع می شد ، در واقع کارخانه هایی را که این خانواده های طبقه پایین کار می کردند ، توصیف می کرد.
طبقات متوسط و بالا اما پا به داخل یک کارخانه نگذاشتند. کودکان طبقه متوسط برای اولین بار در تاریخ شروع به تحصیل در مدرسه کردند. فقط کودکان مشهور برای کمک به کاشت و برداشت محصول در ماههای تابستان و پاییز برای مدت قابل توجهی از مدرسه دور می شدند.
چهره غالب خانواده پدر بود. این او بود که تشخیص داد همسرش می تواند خارج از خانه کار کند یا اینکه فرزندانش به مدرسه می روند یا خیر. او مالک تمام دارایی و پول خانواده بود. طلاق بسیار نادر بود ، زیرا زنانی که همسر خود را ترک کردند هیچ وسیله زنده ماندن نداشتند. مادران معمولاً در خانه می ماندند ، یک کوره آتش نگه می داشتند و چندین فرزند تولید می کردند. کار آنها کار ساده ای نبود. مادران خانه را تمیز می کردند ، برای خانواده لباس های خود را با دست درست می کردند ، بچه ها را می پختند ، ذهنشان را نگه می داشتند ، باغچه ای نگهداری می کردند و به طور کلی سعی می کردند شوهرانشان را راضی کنند. موقعیت اجتماعی زنان بسیار کمتر از مردان بود و به ندرت تصمیمات همسرانشان را زیر سال می بردند.
با این وجود بسیاری از خانواده های طبقه بالا و متوسط در طول قرن هجدهم بسیار راضی بودند. انقلاب صنعتی باعث ایجاد هیجان در مورد فن آوری های جدید به منظور تسهیل زندگی شد. ازدواج ها معمولاً هماهنگ بود ، با بچه ها مهربانانه رفتار می شد و اعتقاد به خدا بسیار مهم بود. این خیر ذاتی در مردم ستون فقرات محکمی برای خانواده ها به وجود آورد و جامعه ای متعهد به قانون و متمدن ایجاد کرد که در آن خانواده ها شکوفا شدند.
[ad_2]
